Parafia Św. Brata Alberta

na VI Niedzielę Wielkanocną

22.05. – 29.05. 2022.

1. Uroczystość Rocznicy Pierwszej Komunii Świętej –dziś na Mszy św. o godz. 12:00.
2. Uroczystość Wniebowstąpienia Pańskiego – w przyszłą niedzielę.
3. Nowennę przed Uroczystością Zesłania Ducha Świętego rozpoczynamy w najbliższy czwartek (26.05.).
4. Dzień Matki ­– w czwartek (26.05.). Chcemy objąć sercem i wyrazić wdzięczność w modlitwie tym, którym zawdzięczamy życie i miłość.
5. Nabożeństwa majowe w niedzielę o 17:30, w dni powszednie – po Mszy świętej.
6. Msza święta po łacinie z chorałem gregoriańskimw wykonaniu Chóru Credo – dziś o godz. 19:30. Zapraszam.
7. Scholka dziecięca ma próbę śpiewu w poniedziałek o godz. 16:30. Zapraszam.
8. Ministrantów zapraszam na spotkanie formacyjne w sobotę o godz. 10:00.
9. Osoby zainteresowane wyjazdem na pielgrzymkę do Torunia, Niepokalanowa i Warszawy w dniach: 20 – 24. czerwca br. proszę o zgłoszenie się do księdza proboszcza (do 25. maja).
10. Wspomnienia w nadchodzącym tygodniu:

– wtorek     (24.05.)        –        Najśw. Maryi Panny Wspomożycielki Wiernych

– czwartek  (26.05.)        –        św. Filipa Nereusza k

– sobota     (28.05.)        –        bł. Stefana Wyszyńskiego bp

Wyjątkowo dziś brzmią słowa Pana Jezusa: „Pokój zostawiam wam, pokój mój daję wam. Nie tak jak daje świat, Ja wam daję.” Kolejny raz świat przekonuje się jak nietrwały jest pokój budowany na potędze militarnej i dystrybucji zasobów mineralnych. Dotyczy to również pokoju w naszych rodzinach, w których brakuje serc przepełnionych obecnością Boga. Chce się krzyczeć na całe gardło: „Powróćmy do Pana.” „Niech wszystkie narody oddadzą Mu chwałę.” – Przyjmijcie dar błogosławieństwa i bądźcie ludźmi Bożego pokoju.

Ks. Zbigniew Woźniak proboszcz tel.: 605 616 883

KOMUNIKATY:

Uroczystość Odpustowa ku czci Prymasa Tysiąclecia odbędzie się w Kobylance w Sanktuarium Bł. Kard. Stefana Wyszyńskiego w sobotę, 28 maja br. Mszy Świętej o godz. 12.00 przewodniczy Bp Henryk Wejman. Wykład historyczny oraz koncert o godz. 10:00.

Uroczystość Najświętszej Maryi Panny Matki Kościoła, Głównej Patronki naszej Archidiecezji będziemy obchodzić 6. czerwca br. Msza święta dziękczynna za 50 lat naszej Diecezji będzie sprawowana pod przewodnictwem Arcybiskupa Andrzeja Dzięgi o godz. 18:00. Zaproszeni jesteśmy wszyscy: kapłani, osoby życia konsekrowanego i katolicy świeccy.

Archidiecezjalne Dni Młodych pod hasłem „WSTAŃ. Bądź świadkiem!” odbędą się w  Chojnie w dniach od 16 do 18 czerwca. Szczegóły – na plakacie.

NAUCZANIE KOŚCIOŁA

1. Jednym z częstych tematów naszych rozmów jest Kościół i jego nauczanie. Mówimy o tym w miejscach pracy, w czasie spotkań rodzinnych bądź sąsiedzkich. Wielu podejmuje ten temat z autentycznej troski o dobro Kościoła. Niestety, są i tacy, według których Kościół jest zagrożeniem, ograniczeniem ich wolności, którzy uważają, że to, co on głosi i naucza, jest niemodne. Ich zdaniem, nauczanie Kościoła powinno być bardziej nowoczesne i odpowiadać duchowi czasów, a już na pewno nie powinno stawiać człowiekowi wymagań i oczekiwać od niego wyrzeczeń. Przeciwnie! Kościół powinien ułatwiać życie, czynić je bardziej wygodnym. Ludzie tacy często mówią: „jestem człowiekiem wierzącym, ale nie chodzę do kościoła”; „jestem wierzący, ale nie godzę się z tym, czego naucza Kościół w kwestiach moralnych”; „jestem wierzący, ale niepotrzebne są mi przykazania Boże, bo ja sam potrafię ocenić, co jest dla mnie dobre, a co złe”.

2. Wszyscy, którzy wypowiadają takie opinie, zapominają, że Objawienie Boże nie zostało dane każdemu człowiekowi z osobna, lecz całej wspólnocie ludu Bożego, najpierw ludowi Bożemu Starego Przymierza, a następnie Kościołowi. Zapominają także, że to, czego Kościół naucza, nie jest wymysłem biskupów czy papieża, ale zostało im zlecone przez samego Chrystusa i przekazane przez Apostołów. To Chrystus bowiem postanowił, aby Kościół głosił Jego Ewangelię i kontynuował Jego dzieło zbawcze aż do skończenia świata. Z tej racji Kościół, nauczając i wypełniając słowo Boże, chce się nim kierować, pozostawać mu wierny, nie odstępując od niego ani o „jotę” i rozumiejąc, że jest to powierzony mu przez Boga „depozyt”. Wierzy nadto, że zgodnie z obietnicą Chrystusa, który zapewnił swoim uczniom Ducha Prawdy (J 15,26-27), ten sam Duch Święty, dzięki któremu słowo Boże było głoszone, a potem spisane, czuwa dzisiaj nad jego wiernym nauczaniem i wyjaśnianiem.

3. W tym celu Bóg wyposażył Kościół w specjalny charyzmat, czyli dar, który nazywamy nieomylnością. Nieomylny jest najpierw sam Kościół, a więc ogół wierzących, którzy przez chrzest stali się dziećmi Bożymi i dzięki łasce Ducha Świętego, przez powszechną zgodność w sprawach wiary i obyczajów, nie mogą zbłądzić w wierze (por. KKK 92-93; 889). Kościół wierzy, że choć błądzą niektórzy jego członkowie, to dzięki obietnicy Chrystusa on sam nigdy nie zejdzie z drogi prawdy. Aby Lud Boży trwał na tej drodze, „Chrystus udzielił Jego pasterzom charyzmatu nieomylności w dziedzinie wiary i moralności. Realizacja tego charyzmatu może przybierać liczne formy” (KKK 890). Nieomylnością „z tytułu swego urzędu cieszy się Biskup Rzymu, głowa Kolegium Biskupów, gdy jako najwyższy pasterz i nauczyciel wszystkich wiernych Chrystusowych, który braci swych umacnia w wierze, ogłasza definitywnym aktem naukę dotyczącą wiary i obyczajów (…). Nieomylność obiecana Kościołowi przysługuje także Kolegium Biskupów, gdy wraz z następcą Piotra sprawuje ono najwyższy Urząd Nauczycielski (…), przede wszystkim na soborze powszechnym. Gdy Kościół przez swój najwyższy Urząd Nauczycielski przedkłada coś do wierzenia jako objawione przez Boga (…) i jako nauczanie Chrystusa, do takich definicji należy przylgnąć posłuszeństwem wiary. Taka nieomylność rozciąga się na cały depozyt Objawienia Bożego” (KKK 891).

Jak zachowuję się w stosunku do nauczania Kościoła? Czy przyjmuję je ze czcią, miłością i posłuszeństwem? Czy potrafię przylgnąć do niego, to znaczy poznawać je, rozważać i stosować w życiu? Czy jestem świadkiem tego nauczania w życiu osobistym, rodzinnym i zawodowym?

Zapamiętajmy: Kościół naucza jedynie tego, co przekazał mu Chrystus. Dar nieomylności, którego udzielił Kościołowi Chrystus przez Ducha Świętego sprawia, że Kościół w swoim nauczaniu w sprawach wiary i obyczajów nie może pobłądzić. Daje on członkom Kościoła, którzy żyją w zrelatywizowanym świecie, poczucie pewności i bezpieczeństwa, chroni także przed zakusami kwestionowania prawd wiary i zasad moralnych.

Ks. Kazimierz Dziadak

PISMO ŚWIĘTE W ŻYCIU KOŚCIOŁA

1. Uczestnicząc w niedzielnej Mszy św. dostrzegamy, jak kapłan czytający Ewangelię z wielką czcią całuje księgę Pisma Świętego. Niekiedy Biblia wnoszona jest w uroczystej procesji i umieszczana na ołtarzu. Te liturgiczne gesty świadczą, że dla wspólnoty wierzących, jaką jest Kościół, Pismo Święte ma fundamentalne znaczenie.

2. Pismo Święte jest podstawowym źródłem naszej wiary. Jest to księga objawienia się Boga ludzkości; są w niej zapisane doświadczenia ludzi w obcowaniu z Bogiem.

3. Objawienie Boże zawarte w Piśmie Świętym staje się dostępne w Kościele. Kościół głosi Objawienie, tłumaczy je i chroni przed błędnym rozumieniem (por. 2 P 1,20). Objawienie Boże nie zostało dane każdemu człowiekowi z osobna, lecz ludzkiej wspólnocie: najpierw narodowi izraelskiemu – Ludowi Bożemu Starego Przymierza, a następnie wyznawcom Chrystusa – Ludowi Bożemu Nowego Testamentu. Świadkami i przekazicielami Objawienia byli w Starym Testamencie patriarchowie, prorocy i mędrcy, a w Nowym – sam Syn Boży, Jezus Chrystus, którego świadkami i głosicielami stali się Jego uczniowie, po nich zaś ci wszyscy, którzy dzięki ich świadectwu uwierzyli w Jezusa.

Zarówno w narodzie izraelskim, jak później w Kościele, ustne nauczanie Objawienia, Słowa Bożego, jest pierwsze. Dopiero z biegiem czasu zostaje ono spisane. We wspólnocie narodu izraelskiego powstaje w ten sposób Pismo Święte Starego Testamentu, we wspólnocie Kościoła powstają Ewangelie, Dzieje Apostolskie, Listy apostołów – czyli Pismo Święte Nowego Testamentu.

To, co głosili prorocy, a później to, co głosili apostołowie, nie pochodziło od nich samych: głosili Objawienie Boże. Prorocy głosili to, co im nakazywał Bóg, apostołowie to, co widzieli i słyszeli od Jezusa Chrystusa (por. 2 P 1,21). Zostało to, jak wierzymy, spisane pod natchnieniem Ducha Świętego. Jest zatem nie tylko słowem ludzkim, ale jest przede wszystkim Słowem Bożym: zachowanym na piśmie Bożym Objawieniem. Z tej racji Kościół, nauczając i wyjaśniając Pismo Święte, chce mu się w pełni poddawać, kierować się nim, nie odstępując od jego sensu ani na jotę, rozumiejąc, że jest to powierzony mu przez Boga depozyt. Wierzy też, że zgodnie z obietnicą Chrystusa, który zapewnił swoim uczniom „Ducha Prawdy”, ten sam Duch Święty, dzięki któremu Słowo Boże było wiernie głoszone, a później spisane, dziś czuwa nad jego wiernym nauczaniem i wyjaśnianiem przez Kościół.

Bóg dał Kościołowi Pismo Święte jako obowiązującą normę wiary, do której Kościół musi się ciągle przymierzać. Wszelkie życie religijne, które nie rodzi się i nie rozwija w zgodzie z Biblią, nie jest tym życiem, o które w chrześcijaństwie chodzi i które Bóg pragnie w chrześcijanach wzbudzać. Bóg bowiem, tak jak działał w życiu, śmierci i zmartwychwstaniu Jezusa oraz w pierwotnym Kościele, tak samo pragnie działać w nas, którzy uczestniczymy w dalszych etapach samej historii zbawienia, o której świadczy Biblia.

4. Dla rozwoju, umocnienia i pogłębienia wiary konieczna jest znajomość Pisma Świętego. Katechizm Kościoła Katolickiego cytując soborową Konstytucję o Objawieniu stwierdza: „Tak wielka tkwi w słowie Bożym moc i potęga, że jest ono dla Kościoła podporą i siłą żywotną, a dla synów Kościoła utwierdzeniem wiary, pokarmem duszy oraz źródłem czystym i stałym życia duchowego.” (KKK 131) Dlatego wszyscy wierzący są zachęcani do lektury Pisma Świętego: „Kościół usilnie i szczególnie upomina wszystkich wiernych (…), aby przez częste czytanie Pisma Świętego nabywali «najwyższą wartość poznania Chrystusa Jezusa» (Flp 3,8). «Nieznajomość Pisma Świętego jest nieznajomością Chrystusa» (św. Hieronim)” (KKK 133).

Czy zatem znajdujemy czas na lekturę Pisma Świętego? Czy jest ono dla nas źródłem poznania Boga? Czy uważnie słuchamy słów Pisma Świętego odczytywanych w liturgii Słowa?

5. Zapamiętajmy: Lektura Biblii jest niezastąpionym i koniecznym środkiem kształtowania w nas autentycznego życia chrześcijańskiego. Soborowa Konstytucja o Objawieniu mówi: „Tak wielka tkwi w Słowie Bożym moc i potęga, że jest ono dla Kościoła podporą i siłą żywotną, a dla synów Kościoła utwierdzeniem wiary, pokarmem duszy oraz źródłem czystym i stałym życia duchowego” (KO 21).

Ks. Janusz Kochański

na V Niedzielę Wielkanocną 15.05. – 22.05. 2022.

1. Dziś na sumie Uroczystość Pierwszej Komunii Świętej. Życie eucharystyczne rozpocznie 16-ścioro dzieci. Bardzo proszę Parafian o modlitwę, a Rodziców o przykład żywej wiary, aby dzieci mogły rozwijać swoją duchowość, kładąc fundament pod dalsze swoje życie.
2. Dzieci rozpoczynają Biały Tydzień. Na Mszę świętą zapraszam w poniedziałek, środę, piątek i sobotę o godz. 18:00. Jutro po Mszy świętej poświęcę pamiątki, jakie otrzymacie od swoich bliskich oraz przekażę ikony wykonane przez Siostry Zakonne w Karmelu na Golęcinie.
3. W przyszłą niedzielę o godz. 12:00 – Uroczystość Rocznicy Pierwszej Komunii Świętej. Spowiedź dzieci – w sobotę (21.05.) od godz. 10:00.
4. Jutro dzień imienin Księdza Arcybiskupa Metropolity Andrzeja Dzięgi. Na modlitwę różańcową w intencji Ojczyzny i Dostojnego Solenizanta zapraszam o 17:30.
5. Nabożeństwa majowe w niedziele o 17:30, w dni powszednie – po Mszy Świętej.
6. Msza święta po łacinie z chorałem gregoriańskimw wykonaniu Chóru Credo – w przyszłą niedzielę o godz. 19:30. Zapraszam.
7. Ofiarodawcy dziękuję za przekazanie na konto parafialne 500 zł. Bóg zapłać.
8. W poniedziałek – święto św. Andrzeja Boboli kapłana i męczennika.
9. Osoby zainteresowane wyjazdem na pielgrzymkę do Torunia, Niepokalanowa i Warszawy w dniach: 20 – 24. czerwca br. proszę o zgłoszenie się do księdza proboszcza (do 25. maja).

„Daję wam przykazanie nowe, abyście się wzajemnie miłowali, tak jak Ja was umiłowałem; żebyście i wy tak się miłowali wzajemnie. Po tym wszyscy poznają, żeście uczniami moimi, jeśli będziecie się wzajemnie miłowali”. – Żeby nauczyć się kochać bezinteresownie, trzeba pozostać w zasięgu takiej miłości, którą ukochał nas Chrystus. Na owocne przeżywanie tygodnia przyjmijcie dar błogosławieństwa.

Ks. Zbigniew Woźniak proboszcz tel.: 605 616 883

KOMUNIKATY:

Módlmy się o błogosławieństwo spokojnego deszczu dla naszej ziemi, aby plony, którym Bóg pozwoli wzrosnąć i które pozwoli zebrać, zapewniły wszystkim dzieciom Bożym zdrowy pokarm na każdy dzień.

Sanktuarium Macierzyństwa Najświętszej Maryi Panny w Trzebiatowie zaprasza do udziału we Mszy Świętej pod przewodnictwem Ks. Biskupa Henryka Wejmana w sobotę, 21 maja o godz. 11.00 z okazji 16. rocznicy koronacji Cudownego Obrazu.

APOKRYFY WCZESNOCHRZEŚCIJAŃSKIE

1. W ostatnich latach pojawiło się wiele publikacji, które w sposób wypaczony ukazują początki chrześcijaństwa. Należy do nich na przykład powieść „Kod Leonarda da Vinci” czy publikacje prasowe, odwołujące się do tak zwanej „Ewangelii Judasza”. Teksty te, opierając się na mało znanych przeciętnemu czytelnikowi apokryfach wczesnochrześcijańskich, stwarzają wrażenie, jakoby wiedza, przekazywana przez Pismo Święte, była niepełna.

2. Czym są zatem apokryfy wczesnochrześcijańskie? Jest to grupa pism
i tekstów powstałych w dobie wczesnego chrześcijaństwa, których Kościół pierwszych wieków z racji teologicznych nie uznał za objawione i nie włączył do kanonu ksiąg Nowego Testamentu (por. KKK 107). Autorzy apokryfów starali się upodobnić swoje dzieła do pism natchnionych. Czynili to często poprzez nawiązywanie do pojedynczych wątków i wydarzeń znanych z wcześniejszych przekazów Ewangelii według Marka, Mateusza czy Łukasza, jednocześnie usiłując poszerzyć ich relację. Ponadto, nie zawsze odpowiednio do treści, pismom apokryficznym nadawano tytuły Ewangelii, Dziejów czy Apokalipsy. Bywało, że ich twórcy powoływali się na konkretnego Apostoła lub inną postać biblijną jako domniemanego autora danego pisma. W swojej treści apokryfy odbiegały jednak od powszechnie przyjętej nauki apostolskiej; powstawały często w środowiskach heretyckich. Głównie to zadecydowało o nieuznaniu i odrzuceniu tych pism przez starożytny Kościół jako pism niekanonicznych, niezgodnych z nauką chrześcijańską.

3. Sam termin „apokryf” pochodzi od greckiego słowa „apokryphos / apokryphon”, używanego na określenie tego co tajemne, zakryte, ukryte i niedostępne dla ogółu. Zgodnie z tym, pisma apokryficzne sugerują czytelnikowi możliwość dotarcia do nowej wiedzy, jakiej by nie zdobył, opierając się wyłącznie na księgach Nowego Testamentu. Część pism apokryficznych, dla zaspokojenia ludzkiej ciekawości, próbowała uzupełnić rzekome braki w przekazie Nowego Testamentu. Pisma te utrwalały różne dostępne tradycje, a często legendy, dotyczące szczegółów życia i działalności takich postaci jak Jezus, Maryja czy św. Paweł. W ten sposób powstały na przykład takie apokryfy jak „Ewangelia Dzieciństwa według Tomasza”, „Protoewangelia Jakuba”, „Korespondencja Seneki z Pawłem Apostołem” itp. Inne pisma apokryficzne powstawały natomiast w celach ściśle teologicznych. Rożne odłamy chrześcijan tworzyły pisma, mające upowszechniać ich naukę. Dla uwiarygodnienia powoływały się one na któregoś z apostołów jako rzekomego autora tych pism. W ten sposób powstały takie apokryfy jak „Ewangelia Filipa”, „Dzieje Apostoła Andrzeja” czy „Apokalipsa Piotra”. Pisma te, jako niezgodne z nauką Kościoła, uznano za nieprzydatne dla pogłębiania wiary chrześcijańskiej, a często wręcz szkodliwe.

Apokryfy wczesnochrześcijańskie powstawały w okresie od II do V w. Większość z nich znana jest nam przy tym na podstawie późniejszych odpisów, tłumaczeń, lub też pojedynczych cytatów u pisarzy chrześcijańskich. Wiele z najstarszych apokryfów zawiera obok wspominanych przekazów legendarnych czy błędnych poglądów teologicznych także szereg starożytnych tradycji, odzwierciedlających na przykład ówczesne życie religijne i formy pobożności. W tym też można by upatrywać wartości tych pism. Należy je jednak zawsze odróżniać od kanonicznych pism Nowego Testamentu, uznanych za natchnione i będących dla Kościoła źródłem nauki objawionej (por. KKK 105-106).

4. Zapamiętajmy: Apokryfy wczesnochrześcijańskie to pisma, które z racji na ich niezgodność z nauką Kościoła nie zostały włączone do oficjalnego kanonu pism świętych. Jako takie nie mogą być one dla wierzących pomocne w prawidłowym rozumieniu i przeżywaniu wiary. Ich właściwa lektura wymaga często odpowiedniego przygotowania. Apokryfy stanowią głównie materiał badawczy, pozwalający lepiej poznać epokę, w której powstały.

Ks. Tomasz Lewicki

KANON PISMA ŚWIĘTEGO

1. Spotykając się przy różnych okazjach z przedstawicielami innych wyznań chrześcijańskich albo na przykład ze Świadkami Jehowy, możemy dowiedzieć się, że wszyscy oni uważają Pismo Święte za księgę, przekazującą Boże Objawienie. Kiedy jednak porównujemy nasze i ich egzemplarze Biblii, okazuje się, że występują między nimi różnice. Dotyczą one nie tylko przekładu, lecz także kanonu, czyli listy ksiąg, wchodzących w skład Pisma Świętego.

2. Słowo „kanon” bywa używane w różnych znaczeniach. Mówimy o kanonach kultury czy sztuki, istnieją też kanony prawne. Słowo „kanon” pochodzi z języka greckiego i pierwotnie oznaczało przyrząd pomiarowy lub wzorzec. Zgodnie z tym znaczeniem, nazwy „kanon” zaczęto używać na określenie jakiejś normy lub standardu. W historii kanonem nazwano też zbiór świętych pism religii żydowskiej i chrześcijańskiej, uważanych za natchnione przez Boga. Księgi natchnione powstałe przed narodzeniem Jezusa Chrystusa nazwano Starym Testamentem, te zaś, które opisywały Jego życie i działalność, a także wyjaśniały Jego naukę, zyskały miano Nowego Testamentu. Księgi, które nie weszły w skład kanonu, zwane są apokryfami. Katechizm Kościoła Katolickiego naucza, że „tradycja pozwoliła Kościołowi rozpoznać, jakie pisma powinny być zaliczone do ksiąg świętych. Pełna ich lista została nazwana «kanonem» Pisma Świętego. Składa się on z 46 ksiąg Starego Testamentu (…) i 27 ksiąg Nowego Testamentu” (KKK 120).

3. Skąd zatem wzięły się różnice w określaniu, które z ksiąg Pisma Świętego wchodzą w jego skład? Aby to wyjaśnić, trzeba sięgnąć do historii. Trudność z określeniem kanonu Starego Testamentu polegała na tym, że Żydzi żyjący w starożytności poza Palestyną, opierając się na greckim przekładzie Biblii z III wieku przed Chrystusem, zwanym Septuagintą, uznawali za natchnione o kilka ksiąg więcej, niż Żydzi z Palestyny. Były to głównie księgi napisane po grecku, bądź znane później tylko z wersji greckiej. Księgi te noszą miano „deuterokanonicznych”, czyli jakby „powtórnie zaliczonych” do kanonu Pisma Świętego. Księgi uważane za natchnione przez Żydów żyjących w Palestynie, noszą natomiast nazwę „protokanonicznych”. Chrześcijanie pierwszych wieków, tworząc biblijny kanon Starego Testamentu, oparli się – podobnie jak Żydzi spoza Palestyny – na Septuagincie, czyli przekładzie greckim. Tym samym uznali wszystkie wchodzące w jej skład księgi – w liczbie 46 – za natchnione. Problem różnic pojawił się w XVI wieku, wraz z powstaniem wyznań protestanckich. Tłumacząc Pismo Święte na języki narodowe, protestanci przyjęli za podstawę tłumaczenia Starego Testamentu Biblię hebrajską, czyli tę, którą posługiwali się Żydzi żyjący w Palestynie. W swoim przekładzie pominęli więc księgi deuterokanoniczne, co z kolei stało się przyczyną różnic w kanonie Biblii katolickiej i protestanckiej. Znacznie mniejszy problem stanowiły księgi Nowego Testamentu. Wszystkie wyznania chrześcijańskie uważają za natchnione 27 ksiąg nowotestamentalnych.

4. W dziejach chrześcijaństwa pojawiały się także wątpliwości co do relacji między Starym i Nowym Testamentem. Niektórzy wyznawali błędny pogląd, że Nowy Testament doprowadził do przedawnienia Starego Testamentu, inni zaś, tak jak Świadkowie Jehowy, nie podzielili Biblii na Stary i Nowy Testament, lecz nadali jej nazwę „Pisma hebrajskie i greckie”. Pierwszy z powyższych poglądów należy odrzucić z uwagi na to, że przymierze Boga z Narodem Wybranym (tzw. Stare Przymierze) nigdy nie zostało odwołane (por. KKK 121). Obie zatem części Pisma Świętego: Stary i Nowy Testament, są natchnione i zachowują trwałą wartość. Stary Testament przygotowuje Nowy, a Nowy wypełnia Stary, obydwa zaś wyjaśniają się wzajemnie i są prawdziwym słowem Bożym (por. KKK 140).

Błąd Świadków Jehowy polega natomiast na tym, że nie uznają oni w Jezusie Boga, przez co uważają, że Jego zbawcza Ofiara nie wnosi niczego nowego do Starego Przymierza. Tymczasem krzyżowa Ofiara i zmartwychwstanie Jezusa, będącego prawdziwym Bogiem i prawdziwym Człowiekiem, jest potwierdzeniem zawarcia całkowicie Nowego Przymierza, którego owocem jest życie wieczne.

Czy potrafię zatem wyjaśnić Świadkom Jehowy, dlaczego księgi kanoniczne dzielą się na Stary i Nowy Testament? Czy umiem też określić, ile ksiąg liczy kanon Pisma Świętego? Czy z jednakową czcią i szacunkiem traktuję księgi Starego i Nowego Testamentu?

5. Zapamiętajmy: Kanon Pisma Świętego powstał z potrzeby ustalenia, które
z otaczanych czcią religijnych pism żydowskich i chrześcijańskich są rzeczywiście Bożego pochodzenia. Obejmuje on 73 natchnione księgi: 46 wchodzących w skład Starego Testamentu i 27 zawartych w Nowym Testamencie. Czytając pisma kanoniczne, mamy pewność, że poznajemy autentyczne Słowo Boga.

Ks. Adam Łach

Miłosierny i łaskawy Boże, Władco świata, Ojcze ludzkości, Panie Dziejów, Książę Pokoju! Wysłuchaj głos naszego wołania: kiedy światu grozi zagłada i wojna – w Imię Twoje – prosimy o pokój dla ludzkości. Pomóż nam Panie przezwyciężyć złość i nienawiść, by człowiek nie zabijał drugiego człowieka, by przywódcy narodów znów przyjaźnie podali sobie ręce, by śmiercionośną broń zamknięto na powrót w bazach, a armie wróciły do koszar. W Twoje ręce, Panie Wszechmogący, składamy naszą teraźniejszość i przyszłość. Tobie powierzamy rządzących i rządzonych, dowódców i żołnierzy, każdego człowieka i wszystkie stworzenia. Przebacz nam nasze słabości i grzechy, otocz ojcowską opieką. O pokój, zgodę i miłość za Twoją przyczyną prosimy, przez pośrednictwo Najświętszej Maryi Panny, Królowej Pokoju i Świętych Twoich. Amen. Amen. Amen.

Boże, nasz Ojcze, nawiedź ten dom i oddal od niego wszelkie wrogie zasadzki; niech w nim przebywają Twoi święci aniołowie i strzegą nas w pokoju, a Twoje błogosławieństwo niech nam zawsze towarzyszy. Przez Chrystusa Pana naszego. Amen.

       Ojcze nasz …

       Zdrowaś Maryjo, …

       Pod Twoją obronę …

Panie Boże, racz pobłogosławić nasz dom: W imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego. Amen.